logo PTBIOCH

logo FEBS

 

Z żalem i wielkim smutkiem informuję biochemiczną społeczność, iż w ubiegłym tygodniu zmarła nagle w Szczecinie Pani dr n. przyr. Barbara Millo, absolwentka Wydziału Chemii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, emerytowana biochemiczka kliniczna i diagnosta laboratoryjny Katedry Diagnostyki Laboratoryjnej i Medycyny Molekularnej Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego w Szczecinie.

Doktor trafiła w roku 1968 do laboratorium I Kliniki Internistycznej Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, w którym problemem wiodącym zainicjowanym przez poźniejszego prof. Janusza Gregorczyka, były badania patologii przewlekłych zatruć dwusiarczkiem węgla (CS2), tak w modelu doświadczalnym na zwierzętach, jak w aspekcie epidemiologiczno-klinicznym; badania medyczno-laboratoryjne prowadzone były wówczas u pracowników Zakładu Włókien Sztucznych „Wiskord”.

Badania dotyczyły hepatotoksyczności dwusiarczku węgla u ludzi i zwierząt laboratoryjnych (szczury białe i króliki), diagnostyki przewlekłego zatrucia CS2 u ludzi, zmian biochemicznych i histochemicznych w narządach miąższowych u zwierząt doświadczalnych, wreszcie współzależności toksycznego oddziaływania CS2 i etanolu na narządy miąższowe. Zadaniem Pani Doktor była opracowanie identyfikacji i oznaczania jakościowego i ilościowego kwaśnych mukopolisacharydów wątroby zwierząt doświadczalnych.

Na początku lat 70., po zakończeniu i opracowaniu badań klinicznych i eksperymentalnych nad hepatotoksycznością dwusiarczku węgla podjęto długoterminowe badania eksperymentalne i kliniczne nad zagrożeniem funkcji układu sercowo-naczyniowego u zwierząt i ludzi narażonych na zawodowy kontakt z CS2. Badania te, polikardiograficzne, biochemiczne i morfologiczne miały odpowiedzieć na pytanie czy zmiany patologiczne w naczyniach mają charakter zmian miażdżycopodobnych. Problematyka badawcza wiązała się z koniecznością aplikowania do badań laboratoryjnych nowych technik i metod.

Nowością na skalę kraju były prowadzone przez mgr Barbarę Millo badania kwaśnych glikozaminoglikanów izolowanych z aorty, a rozdzielanych elektroforetycznie na nośniku z wyboru – octanie celulozy . Owocem tych pionierskich badań była Jej rozprawa doktorska (1979 r.) p.t. Wpływ przewlekłego inhalacyjnego zatruwania dwusiarczkiem węgla na glikozaminoglikany ściany naczyniowej aorty królików. Tezy dysertacji przedstawiła Pani Doktor podczas posiedzenia Rady Wydziału Lekarskiego Akademii Medycznej w Poznaniu.

We wczesnych latach 70. rozwijała metody rozdziału i analizy białek krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego, homogenatów tkankowych, zwłaszcza immunoglobulin. Dr Barbara Millo wprowadziła immunoelektroforezę rakietkową do ilościowych oznaczeń białka C-reaktywnego, apolipoprotein A i B, oraz alfa-1 fetoproteiny.

W latach 1975 -1986 prowadzone były w Zakładzie badania z zakresu epidemiologii i prewencji zawału mięśnia sercowego i hiperlipoproteinemii. Obejmowały one problematykę miażdżycy naczyń wieńcowych mężczyzn wieku młodego, diagnostyki oraz leczenia zaburzeń metabolizmu węglowodanów i białek oraz hemostazy w chorobie niedokrwiennej serca. W tej problematyce aktywnie uczestniczyła Pani dr Millo. Zajmowały ją nade wszystko białka ostrej fazy w diagnostyce i różnicowaniu procesów zapalnych i jako wyznaczniki chorób układu krążenia oraz różnicowanie gammapatii poliklonalnych i monoklonalnych.

Od wczesnych lat 80. Pracownia Białek, kierowana przez dr Millo oferowała nowatorskie rozdziały białek na poliakrylamidzie w połączeniu z immunoblottingiem (fenotypowanie ApoE), później wprowadziła ilościowe oznaczenia immunoglobulin IgA, IgG, IgM metodą immunodyfuzji radialnej, zastąpionej przez metodę immunonefelometrii kinetycznej, którą także oznaczano ilościowo inne białka: CRP, glikoproteiny. W latach 90. rozdziały białek płynów ustrojowych prowadziła z wykorzystaniem gotowych zestawów firmy Sebia, a rozdziały elektroforetyczne na żelach agarozowych umożliwiały identyfikację lipoproteiny (a). Techniką ELISA badane były cytokiny, inteleukiny, białka chemotaktyczne. Wysoko specjalistyczne badania tej Pracowni - metoda immunofiksacji - pozwalały na diagnozowanie i różnicowanie gammapatii poli- i monoklonalnych;.

Pani Doktor należąc do Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Laboratoryjnej oraz Polskiego Towarzystwa Badań nad Miażdżycą współorganizowała lub uczestniczyła w przygotowaniu 5 konferencji p.n. Dni Biochemiczne PAM i kilka konferencji Zespołu Medycyny Pracy w PAM (od 1968 r. do 1976 r.), 4 ogólnopolskie Zjazdy Polskiego Towarzystwa Biochemicznego (1970, 1983, 1994, 2007), 10 Sympozjów „Metabolizm fluoru” (od 1983 do 2000 r.), VIII Zjazd Polskiego Towarzystwa Diagnostyki Laboratoryjnej (1979), 12 Zjazdów Polskiego Towarzystwa Badań nad Miażdżycą (od 1993 r. do 2007 r.). Kilkuosobowe zespoły pracowników Katedry pracowały przy organizacji specjalistycznych konferencji edukacyjnych dla lekarzy i osób związanych z pracą kliniczną, bez wykształcenia medycznego (od roku 1992 r. do 2006 r.).

Dr Barbara Millo w latach 80. co roku prowadziła kursy doskonalące „Białka ustroju człowieka” , a w latach 90. prowadziła praktyczne zajęcia w krajowym kursie „Diagnostyka płynów ustrojowych” ze szczególny ukierunkowaniem na badania białek w płynie mózgowo-rdzeniowym w schorzeniach neurologicznych.

Współpracowała diagnostycznie z różnymi jednostkami Uczelni – z Zakładem Medycyny Rodzinnej, Biochemii, Mikrobiologii, Patologii Ogólnej, Klinikami Neurologii, Reumatologii, Chorób Wewnętrznych i z onkologami, uczestniczyła w realizacji projektów naukowych różnych autorów, podejmowała własne projekty uzyskując na ich realizacje fundusze z macierzystej Uczelni. Były to zwykle pomysły nowatorskie prowadzące do wzbogacenia możliwości diagnostycznych chorób rzadkich czy trudnych do precyzyjnego zdiagnozowania.

Doktor Barbara Millo żywo uczestniczyła w corocznych zjazdach naukowych Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, na ogół prezentując wyniki wartościowych badań przeprowadzonych nowoczesnymi metodami. Bywała wykładowczynią na zebraniach i zjazdach PTDL.

Publikowała w materiałach konferencyjnych polskich i zagranicznych oraz czasopismach anglo – polskojęzycznych, także impaktowanych..

Od 1969 roku należała do Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, we władzach Szczecińskiego Oddziału pełniła funkcje sekretarza przez 3 kadencje, była także wybierana członkiem Zarządu Oddziału.

Jako człowiek ogromnie otwarta, rzeczowa, komunikatywna, przyjazna, gotowa zawsze do współpracy była cenną osobą w pracy zespołowej, empatyczna i bezkonfliktowa.

Znałam Nieobecną od 53 lat, a przez 36 pracowałyśmy w jednym Zakładzie; brakuje mi Jej bardzo , i jest to strata nie do naprawienia.

Wszystkim, którym Jej zabrakło składam głębokie wyrazy współczucia i żalu!

Uroczystości pogrzebowe ustalono na dzień 29 października 2021 roku, na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie o godz. 14:15.

CZEŚĆ JEJ PAMIĘCI

 

(przyg. Teresa Wesołowska)

 

Z ŻYCIA ODDZIAŁÓW

Wydarzenie w O/Łódzkim - Zoom Webinar -

Wydarzenie w O/Łódzkim - Zoom Webinar - "Molekularne podłoże patofizjologii nowotworów i terapii przeciwnowotworowych cz.I "

Łódzki Oddział Polskiego Towarzystwa Biochemicznego zaprasza na kolejną sesję wykładową zatytułowaną "Molekularne podłoże patofizjologii nowotworów i terapii przeciwnowotworowych cz.I ". Webinar on-line odbędzie się 11 kwietnia 2024 r., o godz. 12:00

więcej więcej

Z ŻYCIA TOWARZYSTWA

SEKCJA KWASÓW NUKLEINOWYCH

SEKCJA KWASÓW NUKLEINOWYCH

Polskie Towarzystwo Biochemiczne informuje o zakończeniu kierowania Sekcją Kwasów Nukleinowych przez Profesora Jana Barciszewskiego z Instytutu Chemii Bioorganicznej Polskiej Akademii Nauk w Poznaniu. Profesor Jan Barciszewski pełnił funkcję kierownika Sekcji Kwasów Nukleinowych przez kilkanaście lat. Jego...

więcej więcej